تاثير انتقال دانش ممكن است به يكي از سه حالت زير باشد.

1.      استفاده از دانش به صورت غير مستقيم

به معناي تغييرات در دانش، هشياري يا نگرش (به عبارت ديگر "استفاده ادراکي" يا "روشن کردن مسير")
مي باشد. مثلاً تحقيقات اطلاعاتي را درباره بحث هاي سياسي فراهم می کند؛ يا مخاطبين، ايده ها، مفاهيم يا زبان تحقيق را براي امر تصميم گيري و کمک به حل مشکلات فرا می گيرند.

2. استفاده از دانش به صورت مستقيم

به معناي تغيير در رفتار (به عبارت ديگر، استفاده ابزاري، ساختاري يا استفاده در حل مشکلات) مي باشد. مثلاً تغييرات مشاهده شده يا گزارش شده از سوي خود افراد در سياستگذاري ها، فرآيندهاي اجرايي يا برنامه ها؛ تغييرات در عملکرد باليني؛ بهبود مراقبت از بيماران و پيامد ها.

3.      استفاده تاکتيکي از دانش

به معناي اين است که تحقيق براي معتبرسازي يا قانوني کردن يا دفاع از موقعيتي است که (به دلايل ديگري) رخ داده است (استفاده سياسي، ساختاري يا استراتژيک). مثلاً سياستمدار مطالعه اي را به نحوی انتخاب مي کند که يک تصميم سياسي را معتبر جلوه دهد ولی تمامي شواهد مرتبط با اين تصميم مخالف است، گرچه اين نوع استفاده، چيزي نيست که محققين به دنبال آن هستند. اين نوع استفاده شايد اجتناب ناپذير باشد، ارتباطات قوي بين محققين و مخاطبين مي تواند ميزان اين نوع  استفاده ساختاري را به حداقل به رساند.